sábado, 28 de abril de 2018

London Marathon 2018. Un maratón de emociones


CAPÍTULO 1: LA PREPARACIÓN



Después de varios años intentando conseguir dorsal a través del sorteo, y mismo el año pasado a través de tour operadores especializados, conseguí plaza para el maratón de Londres. ¡Por fin!

Cuando en agosto me confirmó Marathínez que una de las plazas era mía pensamos el míster y yo de hacerlo a tope. Llevaba una temporada fantástica, y Londres presume de ser un maratón muy rápido. Pero la preparación fue un desastre. Primero hubo que superar una anemia y la preparación específica que comenzó el 15 de enero también fue un poema. En las primeras semanas me seguía sintiendo como si algo me frenara al correr. La voz de alarma fue cuando comprobé que hasta no era capaz de aspirar todo el aire que mi cuerpo recoge normalmente. Se había bloqueado la espalda y paré 5 días con la esperanza de solucionarlo… pero mi espalda me seguía lastrando, me sentía contracturado. A partir de ahí tocó aplicar el “modo supervivencia”. A olvidarse del plan y a rodar (nada de series) por sensaciones. Pese a las sesiones de fisio y las atenciones de mis compañeras del Departamento de Imaxe Persoal en el IES de Teis pasaban las semanas y seguía el problema.

Sabía que sería finisher en Londres aunque fuera a rastras pero preocupado por lo lastrado que estaba fui al médico y las últimas 4 semanas hubo una importante mejoría gracias a los antiinflamatorios que me recetaron (y a las sesiones de fisio y masajes en el instituto). Para colmo de adversidades tres semanas antes de la cita no pude hacer el largo programado porque pillé un catarro. Con todo, a falta de un mes, empecé a progresar, cada semana que pasaba me notaba mejor. Faltando 3 semanas veía que a lo mejor podía hacer 3 horas 30’, faltando dos me encontraba para 3 horas 10’ (la Vig Bay me subió la moral) y la anterior Carlos Adán, siempre he notado su apoyo (¡qué grande es!) me dijo que podía andar sobre 3 horas 5’. Estar en Londres era una victoria y ahora me veía, si la espalda me respetaba, con fuerzas de hacer toda la prueba corriendo.

Llegaba con un mínimo de garantías. Falto de entreno de calidad pero haciendo en el último mes una media sobre 75 Km semanales y en las 14 semanas de preparación 1075 Km


CAPITULO 2: LOS DÍAS PREVIOS

6 días antes del gran día en el CARMA nos llevabamos un batacazo. Fer, el marido de nuestra compañera Doris, perdía la batalla contra el cáncer. Ese era su maratón y parecía que lo iba a ganar. Sus 37 años, sus ganas de vivir, y sobre todo la evolución tras el trasplante de médula… Pero se nos fue. Con permiso de Doris decidí correr con una foto de Fer en el pulsómetro.                                                                                                                                                  
Un maratón entre dos

Perdió el maratón más importante, el que desgraciadamente no tiene revancha, pero ese domingo ganaría un maratón porque en los maratones ganamos todos los que alcanzamos la meta. Estaba claro que iba a ser el maratón más emocionante de los que llevo realizado.
 

Llegué a Londres a media mañana del viernes. Aproveché la tarde para hacer un poco de turismo y “mascar” el maratón. En los Major los días precedentes al evento se huele el maratón por los cuatro costados. Así fuera en New York en el 2010, en Berlín en 2011, en Boston en 2014 y en Chicago en 2015. Londres no iba a ser menos y un reguero de corredores inunda la ciudad.
Noto que desde el 2010 la fiebre de los Major se ha disparado. Me llama la atención la cantidad de corredores que van a terminar los Six Major o que están a punto de hacerlo. El perfil medio es de personas que hacen entre 3 horas  30’ y 4 horas 30’, de alto poder adquisitivo y que viajan por tour operador. ¡Me topé con varios que venían de correr en Boston el lunes!
El sábado comienza con un trote muy suave de 26’ con Marathínez para explicarnos cómo volver al hotel tras el maratón. Luego de desayunar nos llevan en autobús a la Feria del Corredor en el ExCel London, un gigante centro de exposiciones.
Muy bien organizada, como todo lo relacionado con London Marathon. Fácil la recogida del dorsal y con el detalle de tener un área para imprimir el justificante necesario para la recogida pensando en despistados como un servidor.


Recogida de dorsales y Feria del corredor


       
De tarde la idea era encerrarme en la habitación y descansar pero pensando en regalos aún anduve un par de horas (bueno los desplazamientos en metro). Antes de acostarme dejo todo preparado 
Preparada la artillería
CAPITULO 3: EL GRAN DÍA

Tocaba madrugón. A las 4:45 en pie ya que nuestro autobús sale del hotel a las 7 de la mañana. El organizador quiere evitar posibles contingencias y faltando más de dos horas ya estamos en Greenwich, en la zona de descanso previa a entrar en los cajones. Se trata de un gran prado con amplias zonas de baños. Allí estaremos relajados, estirando un poquito o recostados.
Una foto relajado y otra con Iván Rama


Durante el viaje voy sentado con Iván Rama, un valenciano que tiene de mejor marca 2 horas 36’ pero que está medio lesionado y me dice que sale para 3 horas. Así que un nuevo amigo y buena compañía en el tiempo de espera y, sin decirlo explícitamente, decidimos empezar juntos el maratón.
Al principio pocos corredores en esta zona de espera, pero a medida que se acerca la hora la afluencia es notable, aunque no es atosigante. 
Como es normal en los Major hay unos cuantos disfrazados de bailarinas, de oso… Impacta uno que va de Avatar, Algunos con tanta ropa les espera un gran sufrimiento. El día amanecíó despejado y son las 9 y se empieza a notar calor. Ya en carrera me llamará la atención uno que va de jugador de rugby, con el casco pertinente y el balón. A la espalda lleva un distintivo que indica que está intentando un record Guiness. 
Por mi cabeza ronda la idea de hacer cada milla sobre 6’45’’ – 6’50’’ para hacer entre 3 horas – 3 horas 5’.
A falta de 15’ nos vamos al cajón. Con 5’ de calentamiento llega y como tenemos el cajón 1 nos imaginamos que allí podremos trotar. Pero resulta que el cajón 1 es enorme y que ya está lleno de corredores. Toca salir sin un metro de calentamiento y muy atrás. Menos mal que la musculatura con este tiempo no está fría.
TARDAMOS en pasar la salida. Mi preocupación principal en estas primeras millas es evitar un tropiezo con tanto corredor. Imposible avanzar. Cuando parece que ya empieza a haber huecos resulta que confluimos con las otras dos zonas de salida y sigue la aglomeración.
Gracias a esa marabunta no salimos como cohetes. No míster, no es que usara la cabeza, es que no se podía ir más rápido jajaja.
Los parciales de paso los voy a hacer en millas (pensaba que los Km solo estaban marcados de 5 en 5. Luego resulto que había todos los puntos Km). Las primeras millas salen sobre 7’00’’ y pasamos el Km 5 en 21’14’’ brutos (4’15’’/Km). Ritmo para 3 horas.
Ya desde la primera milla muchísimas personas en las aceras. Calculo que no llega ni al 10% del recorrido donde no hay gente animando. Comento con Iván el pedazo ambiente reinante.
Hace bastante calor. Se preveía 20ºC pero la sensación térmica me parece mayor. Luego sabremos que corrimos a 23ºC. Era consciente de que iba a hacer calor e intenté hidratarme a conciencia los dos días anteriores. En carrera hay muchísimos puntos de avituallamiento de agua. Cojo en todos y cuido beber y el resto echármelo por encima de la cabeza.
A principio de carrera compruebo que la correa del Garmin está medio suelta. Sobre la milla 7 me cae. Parada en seco y hasta final de carrera reloj en la mano.
Tengo claro que hoy con este calor puede ser una “escabechina” y me planteo correr por sensaciones. No estoy para marca así que a hacerlo lo mejor posible pero con cabeza. Iván ha aumentado una macheta el ritmo y veo que no voy cómodo. Es la milla 8 y le digo que tire.
Aún así paso el Km 10 en 42’24’’. Sigo en ritmo para 3 horas aunque en las dos últimas millas bajé ritmo. Acabamos de pasar por el Cutty Sark donde el ambiente es apoteósico. Sobre el Km 12 tomo mi primer gel. Impresionante también la concentración de gente al cruzar el Támesis en Tower Bridge.
La animación en Tower Bridge es impresionante y te vienes arriba.
El Km 15 paso en 1 hora 04’12´´. En el sentido contrario, en la milla 20, me cruzo con Kipchoge camino de la victoria seguido de Tola Kitata. El ritmo en este parcial ya se ha ido a 4’22’’. Sigo con la táctica de ir por sensaciones. No me agobio. El sol empieza a apretar de lo lindo y yo me animo hablando con Fer: "Este maratón lo vamos a acabar", "Fíjate que ambiente", "Esto es un Major Fer"...
A la altura del Km 20 sigo perdiendo ritmo. Último parcial de 5 Km a 4’33’’/Km. La media la cruzo en 1h 31’43’’ pero queda un mundo. En el siguiente parcial ya nos vamos a 4’40’’/Km. Creo que hice muy bien en regular desde la milla 8 porque voy entero pero con dificultades. Se empieza a ver a corredores con dificultades y estamos en el Km 25!!!! Me tomo el segundo gel.
Ante las dificultades siento la fuerza que me manda Fer. El último 5000 lo hacemos a 4’58’’/Km pero no voy derrotado, voy feliz de vivir este ambiente. De aquí a meta en numerosas ocasiones hago aspavientos con los brazos para conseguir los vítores del público. No me importa gastar energías, lo estoy disfrutando a lo grande. Creo que Fer también lo estará haciendo.
Todo apuntaba a que en los últimos 12 Km nos caería una minutada teniendo en cuenta la progresión de los ritmos pero no. De ahí a meta mantenemos el tipo por debajo de 5’00’’/Km.
Las aceras, salvo en la zona de Canary Wharf, están llenas de gente y "nosotros" decidimos empezar el show. En las zonas donde la gente está en calma hago aspavientos para conseguir su aplauso a los gladiadores.
Levantando a las masas jajaja
 
En la milla 19 tomo un tercer gel. Hay que reponer “gasolina”.

Las últimas millas parece un campo de batalla. Muchos corredores andando y unos cuantos necesitando atención hospitalaria. En la milla 22 nos cruzamos con los que van en la milla 13. Se les va a hacer un calvario porque la previsión de que su cubriera sobre las 14 horas no se cumplirá.
Y ya vemos el London Eye.









¡Qué siga la fiesta!


Y ya vemos el London Eye y llegamos a la torre del reloj encaminándonos hacia Victoria por una recta de una milla plagada de gente y quedan 600 m para la gloria.
600 to go!!! Felices!!!
Último giro y recta de meta. “Lo hemos logrado Fer”. Rompo a llorar mientras me cuelgan la medalla y es que las emociones vividas han sido muchas.
Últimos metros
CAPÍTULO 4: EL FINAL DE LA AVENTURA
Acabada la carrera recogida de bolsa del corredor, acudo al guardarropa y regreso al hotel. Parece que muscularmente las piernas están en muy buenas condiciones. La zona por la que iba a atravesar no se puede pasar. Un corredor está tirado con asistencia hospitalaria.

Medalla conseguida!!!





De tarde tengo dos cosas que hacer. Buscar el regalo de mi santa esposa y tomarme una buena birra. Gracias a esta última iniciativa me entero que los billetes que llevo, que pillara hace un año en Vigo, han caducado hace 3 meses. Como todo el viaje estuve pagando con tarjeta ni me enterara jajaja.

Luego, me entró un deseo. Ir hasta Tower Bridge a rememorar el ambientazo de la mañana. En el metro van aún muchos corredores que han debido invertir sobre 6 horas (el tiempo máximo autorizado era 8 horas 10’).

Al día siguiente antes de ir para el aeropuerto visita al Banco de Inglaterra a cambiar el dinero y regreso a casa.

Este maratón, como siempre, dedicado a mi familia y luego para mi buen amigo Bruno con el que tengo compartido unos cuantos maratones y que lleva un año lesionado. En los agradecimientos uno especial para el míster Carlos Adán que a veces tiene más fe en mis posibilidades que yo mismo y gracias a mis compañeras/os de club, el C.A.R. Marisqueiro por estar siempre empujando y por último a todas/os los que me mandásteis palabras de aliento los días previos a la carrera.

Espero que vuelvan los buenos tiempos y compartamos más maratones.
















                                                                                          








viernes, 27 de abril de 2018

MARATÓN DE MADRID (22 abril 2018)

Por Khene



Cuando crees que no puedes caer más bajo, la vida te da una lección de humildad y el maratón te pone en tu sitio.

Mi peor marca en maratón y mi mayor sufrimiento en una prueba deportiva. Hice TODO (o casi) lo que no hay que hacer antes de un maratón.

 No creo que me quede margen para empeorar 

La carrera en sí fue guay, as usual. Mogollón de corredores y público, las bandas de rock, un recorrido durecho y una cosa amarilla y caliente en el cielo que casi no recordaba cómo era.

Antes de la salida me hice una foto con Jotaeme, como la que nos habíamos hecho hace 10 años, en lo que había sido mi segundo maratón. A Fran Collado no lo vi pero sé que le salió un maratón fabuloso.

Con Jotaeme, del Esprintes Ourense.
Muchos maratones en estas piernas

Primer kilómetro.
Globos, risas y buen rollo


Salí a mi ritmo objetivo sin darme cuenta de que la Castellana “tiraba p’arriba”. Cuando me di cuenta estaba sudando demasiado. Uf! A ver si me estabilizo, pensé. Y fue que no. Tras idas y venidas por el tablero del Monopoly, entramos en la Gran Vía.
Recorrido del MAPOMA


Justo en Callao estaba mi chica. Me acerqué a saludarla y le dije que iba un poquillo lento. Todavía no sabía yo lo lento que iba a ir.

Todos giraban a la derecha menos yo.
No, no me había despistado, es que estaba mi chica y tenía que saludarla


Cruzo Sol y en Mayor me desvío unos metros para hacerme una foto con el “Vecino Curioso”.

Con el vecino curioso en la Calle Mayor

Los kilómetros siguen pasando y llegamos al Parque del Oeste, lugar habitual de echar un pis, pero un cambio de recorrido hace que los meones vayamos a otros arbustos. En ese punto suelo comprobar el color de la orina y vi que la cosa no pintaba bien. Estaba bebiendo 200 cc en cada avituallamiento pero, con el calor, no estaba siendo suficiente.

El ritmo poco a poco fue bajando y en el km 29 me di contra el muro. Por suerte no me afectó al ritmo, ya que era un poco difícil ir más lento. Sólo tuve pensamientos grises q se quedaron atrás.

Un par de kilómetros más allá adelanto al globo de las 4 h... porque se le había escapado al guía y se había quedado enganchado en un árbol jajajaja Salimos de Casa de Campo en el km 34 y desde ahí hasta la meta fueron los peores kilómetros que he corrido nunca. En fin, que llegué a meta en 4h37’, vacío y dolorido. Me costaba hasta respirar.

En los 500 metros que recorrí al salir de la zona de meta hasta encontrarme con mi chica, tuve que sentarme 2 veces. Fue la primera vez que termino un maratón sin pensar en el siguiente. Hoy ya estoy pensando en el de Niza jejeje y quizá un Major para el 2019.

Jodido pero contento.
Acabé


Gracias Meli, Diego y Almu por los ánimos y la compañía. Gracias Margui por la cena y la conversación pre-maratón. 

En todos los maratones se aprende algo y en este aprendí mucho.
Ahora, a seguir entrenado y a dejar de competir sin haber entrenado adecuadamente. Que ya tenemos una edad (¿verdad, Jotaeme? ). Con la excepción del Trail do Río da Fraga, dejo la carrera a pie hasta el curso q viene y me dedicaré a los triatlones y las travesía a nado, que ya viene el buen tiempo.





miércoles, 25 de abril de 2018

VII Maratón Atlántica C42 - A Coruña 15/04/2018


Por Miguel Marzoa

Esta era mi 4ª participación, en un maratón que no corría desde el año 2014. Decidí correrla en febrero, pero con la condicion de no hacer una preparación específica, visto el resultado de Berlin. De este modo, acudí con pocos kms para lo que suele ser habitual en un maratón.

La idea a priori era rondar el 2:55. Pero una vez más, mala noche y poco descanso...que un perro se ponga a ladrar durante 2 horas dentro de un hotel puede sonar surrealista, pero sucedió. Es lo que tiene cuando sus queridos dueños se van de farra y lo dejan solo en la habitación. Así que una vez en salida, hablo con mis compañeros Víctor, Hernán y Suso para tratar de ir a por 2:57.

La salida, tras el retraso de 25minutos, la hago tranquilo, quizás incluso demasiado lento...pero hay carrera por delante todavía. Lo curioso es que me acompañaba durante esos primeros kms una sensación de ir adormecido, el pulso iba bien pero no iba nada cómodo con un ritmo de 4’12”. El día con una temperatura perfecta, pero el viento castigó en algunos tramos.

Me mantengo en un grupo donde voy con mis compañeros Hernán y Victor, además de la primera clasificada femenina. Noto que poco a poco me voy encontrando algo mejor, y paso por la Media en 1:28:30, iba clavado para 2:57...pero ya se sabe que en algún momento aparecerá el hombre del mazo, con lo cual el objetivo realista iba a ser bajar de 3.

Transcurren los kms y ya empiezan a pasar factura a partir del 34, voy perdiendo ritmo y el peor tramo lo paso en el km 38, cuando voy solo y ya haciendo cálculos para el,sub3, que veía realmente difícil. Suerte que los dos últimos kms transcurren entre público y ánimos, y con la meta en la cabeza. Incluso el km final salió de los más rápidos de la carrera.

Finalmente entrada en meta en 2:59:14 y con la sensación de haber terminado algo más entero que en otros maratones. Aunque lo cierto es que es una distancia que, teniendo en cuenta las marcas en 10k y 21k este año (35’48” y 1:19:28), se me atraganta mucho.

El año que viene habrá que atreverse con los 42 de la Vig Bay...




Fotos cortesía de Running Oleiros, Erik Alfonso y Circuito de carreras Coruña

martes, 24 de abril de 2018

A miña primeira C42 como nécora


Por SUSO

VII Maratón Coruña42

Este camiño comezou o luns 8 de xaneiro. Este camiño tería 14 semanas. 14 semanas e un obxectivo, a miña 7ª maratón, a Coruña42.

A idea era seguir, como boceto, o plan de Gavela sub3h. Sen presións, sen obrigas, pero empregalo como idea xeral. En total fixen 6 tiradas entre 28 e 32 km nas semanas 3ª, 4ª, 8ª, 9ª, 11ª e 12ª, facendo nesta última a tirada de calidade: 30km a 4’22”/km. Ademais, fixen MMP en media maratón na Coruña21 na 6ª semana (1h22'27") e tamén en 10km na Interrunning na 10ª semana (37'38"). Con todo isto, parecía que os deberes estaban feitos e que o sub3h era unha posibilidade. Todo podía pasar, pero era unha boa oportunidade para intentalo.

Así comezaba a 14ª semana. Descanso e máis descanso era a receta. O traballo estaba feito. Nas seis maratóns anteriores nunca pasara dos 500 km no mellor dos casos nin adestrara en condicións, pero nas tres nas que fixera 3h13' (Coruña2014, Coruña2015 e Porto2017) se algo chegaba era descansado. Así que estaba claro que tiña que facer. Toda esta última semana a cabeza daba moitas voltas sobre que facer, como encarar a carreira, que estratexia seguir. Non había lebre. Así que pensei en ir ao redor de 4’12”-4'15"/km ata o km 10, e a partir de aí manterse constante no 4'12"/km para ter marxe nos últimos quilómetros. Esa era a idea.

Chegou o sábado, e cando me din conta, estaba no Marineda recollendo o dorsal e sacando unha carmafoto con David, Javi e Lete.



Ás 22h30 metido xa en cama, pero non fun quen de durmir ata pasada a medianoite. De feito, ás 4h30 espertei e non conseguín reenganchar. Durmira catro horas e algo, pero xa era domingo, xa era o día, así que coma se durmira oito, por ganas non sería. Ducha, almorzo dos bos e ás 7h40 saín cara María Pita ao gardarroupa, onde coincidín con varias nécoras e xa fomos xuntos ao obelisco. Carmafoto ás 8.00, ir ao baño, pasar pola cámara de chamadas e para o caixón.


Parece que varias nécoras imos ir a polas sub3h, máis ou menos ambiciosos, pero esa é a idea. Somos Hernán, Lete, Marzoa, Víctor e máis eu. Tamén varios foreiros de Correr en Galicia cos que xa falara nos últimos días. Pinta ben a cousa, parece que haberá un bo grupo. O tempo pasa e non dan a saída. Toca esperar, escápome e vou ao baño, que non saímos, que si, que non, e ao final xa avisan de que agora si, de que agora todo está preparado.

Son as 8:52, comeza a VII Maratón Coruña42.

----- 1ª volta -----

A saída foi tranquila. Máis ou menos estamos preto todos os que imos a por ese sub3h. Ese primeiro km con calma e sen que haxa problemas. De feito, eu non vou cómodo, pois teño unha especie de minipunto. Durou só 400 metros, pero o suficiente como para que me entrara algo de medo.

Xiro de dereitas en Juana de Vega, Praza de Pontevedra e entramos no paseo. km 1 en 4:25,5. Demasiado lento. Falo con Fran Maseda, de Correr en Galicia, que non pasa nada porque é o primeiro e non está demais que o corpo colla ritmo pouco a pouco, pero temos que aumentar ritmo. Non hai grupos aínda, pero a carreira xa se estira. Vexo que Hernán, Marzoa e Víctor van máis adiantados e non atopo a Lete. Pasamos o km 2 en 4:14,7. Mellor, este é o ritmo. Xiro no acuario e nos diriximos cara Riazor. km 3 en 4:11,6. Pode que algo rápido demais, pero pica para abaixo e apenas hai vento. Hai que manter. No xiro vexo que Lete está uns metros detrás do grupo, xa avisou que depende de como se atopara. Chegamos a Salesianos, km 4 en 4:08,9. Agora si que está todo estirado e xa se comezan a ver 3 grandes grupos, aínda que con moito corredor polo medio entre cada un. O primeiro é o máis numeroso e terá unhas 30 unidades, no segundo haberá 10 persoas, mentres que nós imos no terceiro e seremos uns 15 aproximadamente. En dito primeiro grupo están as tres nécoras. Sei que eles son unha boa roda para intentar asegurar ese sub3h, pois non sabía que marca tiña Hernán, pero Víctor e Marzoa si que teñen baixado ben de 3h. Porén, como me marcara ir a ritmo, non quero obsesionarme e prefiro ir cómodo.

O terceiro dos grupos no km 4



O km 5 sae en 4:11,6, e o km 6 en 4:14,4 (coa subida a Riazor e o primeiro avituallamento). Este é o ritmo. Dicímonos que con cabeza, pois o grupo de diante quítanos só 5-6 segundos e non hai que acelerar. Imos ao mesmo ritmo, pero na saída quitáronnos eses metros. Sen presa, non podemos sacarnos de punto. Mentres, o primeiro grupo lévanos uns 20 segundos e vai algo máis rápido (chegarán a quitarnos case 1 minuto na metade de carreira).

Saímos do paseo, e en Juana de Vega o km 7 marca 4:07,6. Demasiado rápido, xa que aceleramos ao saír de Riazor ao picar para abaixo. Maseda e máis eu estamos a tirar do grupo dende o km 3. Non é mellor opción polo desgaste que ten, pero a verdade é que vou cómodo e síntome con forzas, así que decido seguir tirando).




Os seguintes quilómetros son os mellores en canto ao ritmo que queríamos seguir, entre 4'12"/km e 4'15"/km nos primeiros 10km: km 8 en 4:12,2; km 9 en 4:14,9; km 10 en 4:14,5; km 11 en 4;13,3 e km 12 en 4:14,1. Cando pasamos polo km 10 comentei que imos 8 segundos por debaixo das sub3h, imos moi ben! Xa pasamos o primeiro avituallamento, a idea é beber auga en todos e tomar xeles só no 10, 20 e 30.

No grupo imos falando nalgúns momentos. Hai comentarios e bromas, pero nótase que é unha maratón e que todos queremos gardar todas as forzas posibles. Eu de feito animo nalgúns momentos, pero nesta parte adícome a rodar e ir a gusto co ritmo. Só a un lle botei a bronca por ser o pesimista do grupo jejeje Pero bueno, mentres non nos contaxiase ao resto non había problema xD.

Saímos de Oza e dámonos conta de que estamos collendo a ese segundo grupo que ía uns segundiños por diante, 4:12,2 no km 13. Xusto uns metros antes do xiro de correos, á altura do Obelisco, alcanzamos a dito grupo. A cara de sorpresa deles foi considerable, porque chegamos como un pelotón que os absorbeu. Agora podemos quedar uns quilómetros tranquilos en grupo, sobre todo na zona de Orzán e Riazor. Era unha forma de obrigarme a gardar e ir protexido na zona do paseo. Pasamos pola liña de saída: km 14 en 4:14,2.

Remata a 1ª volta: 59:15,7. Todos xuntiños en amor e compañía, ten moi boa pinta ese grupo. Imos 15 segundos por debaixo do sub3h. A proxección é para facer 2h59'! Esa é a idea! Paso no posto 116 nese intre.

----- 2ª volta -----

O km 15 sae en 4:19,6 e o km 16 sae en 4:17,7. Eu decido aguantar no grupo polo menos ata o acuario. Chegando ao xiro do acuario o ritmo segue sen aumentar moito, entón xusto na rotonda póñome diante para intentar aumentalo un pouco. Pasamos o km 17 en 4:11,6.

Momento no que aumentamos o ritmo, km 17


Debido a ese aumento, adiantámonos dous ou tres metros do grupo. Mateo, un foreiro co que entrei na maratón de Coruña 2015, aparece nese momento en bicicleta e dinos que nos estamos adiantando, que hai vento e non nos desgastemos. Pero a inercia é moita inercia e pasamos o km 18 en 4:07,9 e o km 19 en 4:09,6. Eses poucos metros mantéñense e chegamos a Riazor. A subida, o vento e o avituallamento fan que pasemos o km 20 en 4:20,4.

Nos xiros sempre vexo a Lete uns metros por detrás. Anímoo e grítolle que forza! Hernán, Marzoa e Víctor seguen diante, quítannos algún minuto nese momento, non sempre van na mesma orde e non teño exactamente a que ritmo van, pois o seu grupo está algo roto. Igualmente saúdoos e anímoos cando me cruzo con eles tres. David e Javi van no grupo de 3h30, nunha das veces David dime que deixe de falar, pero iso non está fácil. A Ferre case non o vin, só en Oza ao final da primeira volta hai uns quilómetros xa.

Xusto ao saír de Riazor, volvo a aumentar o ritmo ao ver que o anterior foi moi lento. Inconscientemente, xa nos estamos separando do grupo. É o km 20 e hai que tirar. Eu dende os días previos tiña claro que había que chegar aos últimos kms con algo de marxe.

Xusto ao saír do estadio de Riazor, km 20



Aparece Mateo de novo e dinos que non miremos atrás, que tiremos e que manteñamos, que ese é o ritmo. Anímalle a Pepe (outro foreiro que está facendo o seu debut e animouse con nós a buscar ese sub3h) a que nos siga, que se una a nós. Na baixada ata a Praza de Pontevedra miro para atrás e o grupo está medio roto. A idea era ir xuntos ata o km 30, pero xa non había volta atrás. Tirando Maseda e máis eu, pero con Pepe e varios compañeiros detrás, pasamos o km 21 en 4:06,0 e a media maratón en 1h29'10". Proxectamos 2h58'20". Imos moi ben!

No xiro de dereitas ao deixar Juana de Vega hai moitísimo público. Primeira vez que vexo a meus pais, saúdolles cun xesto: todo vai ben!

Paso pola media maratón


Baixamos un pelín o ritmo, aparece o vento, aparece Oza. km 22 en 4:12,3; km 23 en 4:11,4; km 24 en 4:14,2 e km 25 en 4:10,3. Maseda dime que este km saíu rápido de mais, é certo e baixamos un pelín. Xusto ao saír de Oza, o km 26 marca 4:12,0. Dígolle a Maseda que cravado, pero el dime que non o ten claro, que prefire baixar uns segundos o ritmo. Pregúntolle se seguro e dubido se quedarme con el. Neses segundos de debate interno sobre se seguir xuntos ou tirar eu, xa lle quitei uns metros. Así que decido seguir. Anímoo e dígolle que me ten aí, que siga que siga!

Ese momento foi no que máis voltas lle din á cabeza e repasei un pouco o que tiña pensado, o que fixera ata ese km 26 e o que faltaba. Se apostar ou non. A verdade é que me atopaba moi ben, moi confiado. Nas semanas previas sempre dixen que sabía que o sub3h ía estar aí aí. Que non sabía se o lograría, pero que había que arriscar. Xa pasara o ecuador de carreira, os tempos ían saíndo e sentía que tiña forzas para ir un pelín máis rápido. Así que había que ir a por todas e arriscar. Entre unha cousa e outra, case sen querer, paso o km 27 en 4:09,3.

Obelisco e moitísimo público. O grupo do cencerro, Montxo co Doctor Slump de Correr en Galicia, todo son ánimos! Pasamos por última vez polo arco de saída, o reloxo marca que o km 28 foi en 4:03,1. Demasiado rápido. Crúzome tamén con Marzoa e, uns metros detrás, Hernán e Víctor. Agora parece que non están tan lonxe.

Remata a 2ª volta en 58:45,5. Foi 30 segundos máis rápida que a primeira. As sensacións moi boas, agora comeza a verdadeira maratón!!! Logo na clasificación comprobo que neste punto xa ía no posto 78, corenta menos que ao rematar a primeira volta.

----- 3ª volta -----

Comeza a verdadeira maratón, última volta. Juana de Vega, Praza de Pontevedra e entramos no paseo. Tiña que ir a ritmo ao ser subida e haber algo de vento xa. Os seguintes tres quilómetros foron 4:13,3 (km 29), 4:12,5 (km 30) e 4:14,6 (km 31). Xiramos no acuario e xa teño moi cerca ás tres nécoras (16" según o décimo punto de control). Pica para abaixo e case sen querer estoume lanzando de novo. Paso o km 32 en 4:03,6. Chego á súa altura xusto na Praza de Pontevedra. Son 5, entre eles Víctor e Hernán (Marzoa vai algo diante) e a primeira clasificada feminina. Anímolles e dígolles que imos, que se unan! Pero a verdade é que nese momento estaba demasiado lanzado (dígoo negativamente). Paso o km 33 en 4:03,7. Atópome moi moi forte. Pero vendo como pasei polo seu lado, éntrame o medo por se me estou excedendo. Cómodo non vou, pois xa van máis de trinta quilómetros, pero síntome forte. Aínda así, paréceme unha locura pensar que aguantarei ata o final, así que aproveito a subida de Riazor, o vento que fai e o avituallamento para baixar o ritmo. Miro para atrás e Víctor está xusto detrás, anímoo a que se pegue. Xusto diante tamén están Marzoa e Ferre! Coincidimos os 4 seguidos (sen ninguén intercalado) e Hernán só uns metros detrás. Chego ao km 34 en 4:21,9 e paso a Ferre, anímoo e dime que vai tocado do xemelo. Case sen poder correr, el tamén me dá ánimos. Esas 2h45' chegarán si ou si Ferre! Ten moito valor acabar así!

Agora lánzome na baixada cara Praza de Pontevedra, Marzoa está diante con varios corredores. Fago o km 35 en 4:04,1. Estou en Juana de Vega e no xiro de dereitas para ir cara Oza hai moitísimas persoas! Animo e levanto os brazos! Vamos!!! Chego á altura de Marzoa. Falamos uns segundos, animámonos e dime que tire que tire. km 36 en 4:02,8. Penso que estou sendo un pouco kamikaze, pois quedan 6 quilómetros (incluído Oza e a súa soidade) e levo xa varios kms a 4'/km baixos. Pero as cartas estaban botadas e non había volta atrás, tiña que seguir e mirar só para adiante.
Grazas Mateo!

Nese momento tamén aparece Mateo coa bici, ademais de outros foreiros no cruce de Oza. Dime que vou moi ben, que a cadencia e boa, que teño boa cara, que agora non podo parar! Pregúntame que se vou a 4'10", dígolle que non, que a 4'05"/km, que en menudo fregado me metín eu soliño!







No xiro da Rotonda de Outeiro tómome un pequeno respiro, km 37 en 4:08,3. Xa estamos en Oza. Aparece a soidade na ida e o vento na volta, agora parece interminable Oza. Xa non vou tan forte coma antes, pero manteño o ritmo a modo martillo pilón. Chegamos ao km 38, 4:11,4. Alcanzo a un novo corredor e xiro de 180 ao final de Oza. Pasamos xuntos o km 39 en 4:14,6. Crúzome con Víctor, que parece que está acabando ben, xusto detrás Marzoa, e algo máis Hernán. Xa non os animo, xa non falo, entre modo automático. Avituallamento no que collo auga polo mero feito de pasar uns metros sen pensar. Saímos de Oza os dous xuntos.

Este km estaba sendo o máis duro da carreira, con moito vento, cada metro costaba o seu. Saída de Oza e aí están os foreiros no cruce de novo, dinme que moi moi ben! Que o teño aí! Xusto despois paso o km 40 en 4:22,0. O reloxo marca 2h48' e pico, só quedan 2km e a entrada en María Pita. O traballo está feito, non teño nin debo sufrir máis! Disfruta Suso! O chico co que ía e outro que estaba 10 metros por diante alónxanse pouco a pouco. Dame igual. Non teño que apretar, non é necesario.

km 41 en 4:16,7. Miro o reloxo de novo e marca menos de 2h53'! Teño marxe para baixar de sub 3h! Toca disfrutar da chegada, da igual o ritmo. Paso Correos, último punto de control. Estiro ben a camiseta para que se vexa ben o dorsal e tomen nota do número, non vaia ser! Si si! Conseguírao!!! Síntome coma un neno, sonrío e disfruto! Comezo a aplaudir á xente! Alí está Doctor Slump! Felicítame! Iso é bo, xa non hai ánimos, hai felicitacións! Boa sinal!!!

 A poucos metros do km 42.



Paso o km 42 e o reloxo marca 4.22,8. Iso xa da igual, iso non importa. Volvo mirar, e menos de 2h57'! Iso é o que quería ver! Entrada a María Pita tres anos despois. Non era o meu debut coma no 2014, nin a de 2015 coa chegada co propio Mateo, pero estaba disfrutando coma nunca!

Km. 42


Non hai ninguén diante, miro para detrás e é un deserto. Xiro á esquerda aplaudindo e agradecendo os ánimos á xente para entrar en María Pita. Teño tempo, toda María Pita para min, podo saborealo. Perdón, non podo, debo! Busco a meus pais. Xa o pensara hai uns kms atrás, isto non podía disfrutalo só. Véxoos, e alá vou, o merecen! Isto tamén é grazas a eles!

Saudando a meus pais na chegada


Volvo a correr cara a meta, só uns metros. Miro o reloxo de meta, baixo de 2h58'! Aplaudo, sonrío, levanto os brazos.



2h57'46" oficial
2h57'39" neto



Nada máis chegar espero alí mesmo a que cheguen os demais. Primeiro Víctor e logo Marzoa. Tamén Pepe, o foreiro que se estrenaba. Todos sub 3h! Un minutos despois chega Maseda, o foreiro co que fun ata o km 26, e Hernán. Momentos de abrazos e felicitacións por rematar, con eles e con outros corredores cos que compartín kms e palabras durante a carreira.

Con Víctor en meta



Avituallamento, saímos da zona de chegada e continúan os saúdos, as felicitacións e o intercambio de opinións. Isto é coma unha gran familia! Vou ao encontro con meus pais, grabo a medalla ducha e a Compostela a comer coa familia.



Sétima maratón e mellor marca persoal con moita diferencia! 2h57'39", baixei máis de 15 minutos a miña anterior marca (3h13' en 3 ocasións: Coruña42 en 2014 e 2015, e Porto en 2017). De menos a máis e con sensacións moi moi boas. Disfrutando e saboreando cada metro da chegada. Cada día isto me gusta máis!!!



Non podo rematar esta crónica sen agradecer a todas as persoas participaron nalgún momento neste camiño que rematou este domingo e a todos os que formamos parte do gran espectáculo que se viviu o domingo na Coruña. Pero especialmente, a todos vos, a toda a familia do C.A.R. Marisqueiro, porque é unha pasada pertencer a un club así. De verdade, grazas!!!

Vémonos na próxima nécoras!

Suso.


DATOS DA CARREIRA

2h57'39" neto
2h57'46" oficial (posto: 48)

1ª media: 1h29'03" (posto: 94)
2ª media: 1h28'36"

Parciais de 10km:
42:22 (1-10)
42:20 (11-20)
41:45 (21-30)
41:47 (31-40)

1ª volta (59:15,7)
2ª volta (58:45,5)
3ª volta (58:52,4)