Por Óscar Fernández
Que conste que non fago trails, creo que este é o meu quinto trail, aínda
que so este é o anterior se poden considerar trail de verdade. Sempre os fixen
para facer entrenos de km, ou por que era a proba máis acorde a loxística familiar.
Todo foron casualidades, me inscribín nel por un amigo de Melide ( David do CERNE, da organización de “Os 21 do camiño”), así falabamos un
rato, e compartíamos km (que errado estaba).
Non tiña idea onde me metía, me inscribín en 18km e cría que ía ser
relativamente cómodo.
Un sitio ideal para facer a Saída/Meta, un bar deste típicos de pobo de
organizacións, asociación de veciños, e unha carpa enorme o lado.
Eu me levantei tarde, pero sabendo que estaba preto non me preocupei.
Marchei para a carreira en xaxún, pois non quería arriscarme a que me desen regurxitacións
Na saída me encontrei con Isacc do
CARMA de Montaña, que non competía, pero viña acompañar a alguén.
Meu compañeiro chegou case ante da saída, e sen darnos conta xa saímos as
9. Eu ía ir con calma, así foi que nos primeiros 400m, xa lle perdín a pista a David.
Tiña claro que ía ir con calma, pero é que os 900m xa tiven que ir case
andando. E cando aínda non levabamos 2km
subido por o monte (subindo, non correndo), me estaba cagando en quen me
mandou a min inscribirme. Me doían os xemelgos unha barbaridade, e un dor de costas
que me facía recordar os vellos que van en ángulo de 90º nas aldeas. Me pasaron
nesa subida uns cuantos corredores, incluíndo a unha rapaza que subía moi ben.
Estaba pensando en deixar a carreira, e so ían 2.3 km na primeira subida, e me
había levado 22 minutos. Un dor de costas brutal.
Na baixada ía cómodo, ía con tino e moita calma, pero aínda así como foi
tendida adiantei a moitísimos corredores, leveino ben, e recuperei. Tiña un
pouco de apuro, pois na subida anterior os xemelgos me estaban desfacendo, e se
me pasaba igual na seguinte subida non sei eu. Me metín de cheo nos túneles,
nos regatos, nos ríos, pasando por muíños... Incrible, un ha paisaxe e un
recorrido precioso en xeral, e nestas baixadas, onde me acordaba de “Adios
ríos, adios fontes....”
Non teño moi claro a que altura, en que momento tivemos o primeiro
avituallamento, alí encontrei a Sama e outro coñecidos que facían a andaina. Eu
so tomei un vaso de isotónico e continuei.
Segunda subida, nin o dubido, con calma, imposible de correr, pedras, terra húmida, caídas, penedos,
facendo malabares para subir. Pouco podo contar, o noventa por cento do tempo
fun mirando para o chan, e coas mans nos cuadríceps. As mans parecían que tiña luvas da terra, e
os cuadríceps a xogo, de por as mans de apoio. Cando a terra das mans me rozaba
nos cuadríceps de rozar coas mans,
collía fentos e me limpaba con eles as mans e as pernas. Algún dos dous métodos
(a terra ou os fentos), debe ser un método de depilación factible, pois teño
dúas zonas como a palma da miña man sen un so pelo. Hoxe tamén teño os
cuadríceps con negrón, da forza que facía coas mans neles, imaxino.
O comezo da carreira tivemos un bo tempo, que na segunda subida caeu unha
lixeira choiva que debaixo das árbores non se notaba moito. Na parte final choveu un pouco, pero todo ata
me veu ben.
Na segunda subida non recordo se me pasou alguén, so o comezo Jose Graña de Lodeiro, veterano B (55
anos),, co que xa compartín algunhas carreiras de asfalto, onde o pasara na
primeira baixada. Pero el subía moi ben, eu non fago costas, nin case teño
entreno (creo que levo 6-7 entrenos nas últimas 6 semanas) Ademais xa en
asfalto me pasaban subindo, non me imaxinaba aquí. O final fixo primeiro da súa
categoría, e eu xa non lle vin máis o pelo nin as costas en toda a carreira.
No alto da segunda subida, case nin mirei para abaixo, so se vían algunhas
copas dos árbores e néboa, no alto estaba despexado.
Cría que nesta baixada ía poder ir rápido e recuperando como a anterior,
pero pobre de min, isto é un trail, non o que había feito antes. Zonas rochosas
onde tiven que estar con moito coidado. Unha baixada de uns 3k, onde tamén
adiantei o final a varios corredores.
Xa chegando o segundo avituallamento, antes da última subida, adiantei a un
rapaz que me soa das carreiras de asfalto (de ADN), no recordo o nome. Non me
daba chegado o avituallamento tiña sede.
Foi por o 12.5 aproximadamente, a rapaza dixo que comese algo que tiñamos
a última subida, pero eu rápido un vaso de isotónico, e zapas.
Na subida ídem que as anteriores con calma, sen presa, incluso me colleu
Manuel de ADN, que subía mil veces mellor que min. El ía erguido, eu agarrando
das miñas pernas. A subida fíxena con calma, me notaba ben. Non me preguntedes
moito por ela, non me daba pasado, pois tiñamos un altoparlante con música, mentres dábamos volta o
monte, e a min a verdade e que me retumbaba no oídos, pois non sabía se era a
meta, o alto da subida etc...
Nesta subida nos topamos co “home do mazo” de forma literal. A organización
puxo en un punto a un cavernícola co mazo, e facéndonos votar unha risas.
Anterior mente na segunda subida, durante un traxecto moi duro, tamén puxeron
un cartel do home do mazo, pero nesta se saíron.
Chegada o último alto, unha especie de meta volante con arco, é un señor
disfrazado de policía local, que nos dixo que tiñamos que saltar un cercado,
que non nos fixo moita grazas os tres que íamos. Ai xa pasei o rapaz de ADN, e
a outro rapaz.
Na baixada me decatei que aínda que ía rápido, que as pernas non ían
aguantar moito máis, pois nas anteriores baixadas ían soas e nestas tiña que
tirar delas.
Adiantei a un corredor dun equipo portugués, e xa sabía que faltaba pouco,
pero aínda quedaba algunha pequena costa, onde vin a outro corredor. O cal
pasei a 700m da meta.
Entrada en Meta, onde esperei o rapaz que pasei o final, e me abracei con
el.
Estaba por alí Pi Costas e Banderas , cos cales conversei un
rato. Isaac, me devolveu o chuvasqueiro
que lle deixei “in extremis” na saída. Tiña pensado ir con el pois moitos
corredores falaban de choiva e frío no alto, é un servidor estaba un pouco
preocupado diso. Pero o consello de Jose
Graña de Lodeiros no último segundo fixo que o deixase, é foi moi acertado.
Saudei e claudiquei ante David de
Melide o cal non vin en toda a carreira, que fixo segundo posto Sénior.
Un avituallamento completísimo, onde non podía faltar un bo reparador como
a cervexa da que din boa conta, é moita proteína que poñía o cortador de xamón
a nosa disposición. Fomos a ducharnos o campo de fútbol do Mosende.
A volta conversamos con varios participantes, felicitei a quen recoñecía, e
a quen non, pero por motivos de retrasos políticos non me puiden quedar a
entrega de premios.
Posto final 16 de 112, con 2h16m2s.
Moi contento por varios motivos:
- Porque levei moi ben todo o recorrido (salvo o comezo); co pouco entreno
non podo pedir mais.
-Organización perfecta. Sinalización perfecta, con dous tipos de cinta, e
máximo cada 1015 metros, avituallamentos intermedios e finais excelentes,
animación xenial e música (aínda que a min cando cheguei o alto da última
subida gañas non me faltaron de tirar o cacharro)
- E o principal, me gustou moito, moito.
Agradecer os “Cazafantasmas”, voluntarios, patrocinadores e a todos os que
fixeron posible este trail, un trail fantástico e precioso.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Contamos contigo